[Sorry, ale ja się przestanę już chyba na dzisiaj udzielać. Łeb mnie na*******a, cały czas mi ktoś tu wali w ścianę i na dworze, więc to mnie wk****a. ]

*Cen posmutniała.*

To prawda.* usłyszeli głos za swoimi plecami.* Zawsze ci o tym mówię Brainse.* wysoki mężczyzna patrzył na Cenefii.* Nie możesz się poddawać z powodu jednej porażki.*
Może masz rację Andriej.* powiedziała Cen.*

*Elis wtuliła się w Toma.* Tak tęskniłam.* wyszeptała.* Myślałam że umrę w więzieniu,.

*Zamknęła oczy.* Dlaczego was wyrzucono, nic nie zrobiliście.* mruknęła.*

*Elis zaczęła coś cicho nucić. Zamknęła oczy. Przypomniała sobie wszystko.*


Noc zapadła nad wioską Reichen. Wszyscy byli już dawno na wieczerzy. Grupa 200 osób, wszyscy oczywiście w czarnych szatach i w jakiś maskach w kształcie głowy wilka, pojawiło się pośrodku tej malutkiej mieściny.
-Panowie, zabijajmy w imię dobra!- rozległ się czyjś wrzask i po chwili wszyscy mężczyzni zaczęli iść w kierunku wioski robiąc okropny hałas.
W domu Illumenów Helmut i Otton bronili wejścia do domu.
-Mamusiu ja też chcę walczyć.- Elis, która miała już siedemnaście lat, też chciała walczyć o dobro wioski.
-Chodż za mną.- Helmut senior pociągnął swoją wnuczkę w kierunku wyjścia z domu. Elis wsiadła na swojego wiernego konia Hadesa, po czym ruszyła w stronę bram od wioski. Oby zdążyła. Nagle z nikąd pojawił się wysoki młodzieniec:
-Crucio!- ryknął celując na konia, który rzucił biedną dziewczynę na drogę. Elis tylko szeptała modły błagalne, bała się że umrze. Jednak los pokazał jej inną drogę.
                                                            *                                 *                      *

-Za parę dni powinna się obudzić.- usłyszała czyjś łagodny głos. Nie wiedziała ile była nieprzytomna. - Dobrze że byłem w wiosce, inaczej by ją pochowali żywcem.
-Dziękuję ci Ver.- to był głos Cenefii.- Nie wiem jak mam ci dziękować.
-Nie musisz.
-O, nasza wojowniczka się budzi.- rozległ się głos Gabriela Perausena, po czym śmiech.
-Jestem ciekawy jakbyś ty sobie poradził Gabrielu z Surą i z jego ludżmi?- zapytał się Ver.
-Jak zwykle jesteś miły Ra...- tutaj Gabriel przerwał.- Ver.- poprawił się.  Po chwili zasnęła.

[Elis]
To nie koniec.* powiedziała Elis, po czym spojrzała w niebo.* Nie Tom, to dopiero początek.